کشورم ایران و ایران یک زن است
خون مهساها به کوی و برزن است
تُرک و کُرد و لر، بلوچ و گیلکی
از عرب تا فارس گویی یک تن است
آه مظلومان رسیده تا خدا
آنچه گیرد ظلم را آن دامن است
بر زمین بگذار تیغ جهل خود
آنکه باطومش زنی هم وطن است !
خون پاک آریایی بر زمین
ظالمان را جملگی بر گردن است
دل قوی میدار تاریکی تمام
وقت پایان شب و اهریمن است
زهره غم می خور ز بهر مام خویش
ماه در جمع ستاره ایمَن است
* زندگی، آزادگی، زن* بر لب است
مرد، آبادی فدای میهن است
۲۷ مهرماه ۱۴۰۱
