دارم سخنان با تو و گفتن نتوانم
جز دامن وصل تو گرفتن نتوانم
تو غرق سخن گفتن و من محو نگاهت
بد مست چنانم که شنفتن نتوانم
سرشارم از عشقت صنما تا به قیامت
رسوا شده ام تاب نهفتن نتوانم
هرجا که روم یاد تو باشد به کنارم
حتی قدمی بی تو به رفتن نتوانم
بی عشق تو حتی اگر همزاد بهارم
چون غنچه ی پاییز شکفتن نتوانم
من زهره به دور از رخ ماهت به شبانگاه
سو سو زنم و یک مژه خفتن نتوانم...
