صدایت چو آبشاران، رخنه می کند در جان
سه شنبه, ۱۳ تیر ۱۴۰۲، ۱۱:۱۲ ق.ظ
مهرت نگنجد در ترازوی خدایان
زیبا صدایت بهتر از هر آبشاران
عطر نفس هایت شکوفای بهاران
دُرّ نگاه عاشقت چون قطره باران
چشمان زیبایت چو آهوی خرامان
خیره تو را، بی مرکب و چابک سواران
ای مقتدای آسمانی بر جوانان
بر مسند رهبر نشستی در جماران !
من اشتیاق دیدنت دارم فراوان
این بی قراری میکِشد دل را خیابان
لیلای مجنونت منم اندر بیابان
بر دار عشقت گردنم، چون سربداران
محرم تر از هر محرمی، از هر چه یاران
رحمت به چشم خوب و بر بد، باد خاران
حضرت چو ابراهیمی و چون ماه تابان
زهره تو را جوید به دریا، کوهساران
مسبب حال خوب منی تو...