میروم... تا که بیایی
تو غلط میکنی از زهره دلش را ببری !
سر ِ خود، قلب رئوفش تو به یغما ببری
مرده شور ِ منه دیوانه تو را میخواهم !
گور مرگِ دل عاشق که به اغوا ببری !
چه کسی داده جوازت که کنی مجنونم ؟!
دل و دین، روح و روان از منه لیلا ببری ؟!
به چه حقی زدی و کُشتی و دل خون کردی ؟
به چه رو آمده ای دل به تمنّا ببری ؟!
به من اصلا چه، چو مهتابی و موی تو سیاه !
چه کسی گفته مرا تا شب یلدا ببری ؟!
اینهمه فاصله و دوری تو حق من است ؟
آرزو دیدن من گور، تماشا ببری !!
بخورد توی سرت پیک سلامت بادت !!
توف بر آن جام شرابی که تو بالا ببری !!
آهوی وحشی زیبا ! سر جایت بتمرگ !!
تا به کی اینهمه صیاد به صحرا ببری ؟!
جای پای قدمت مانده به ساحل عوضی !!
بعد زهره چه کسی را تو به دریا ببری ؟!
سهم من از تو شده اشکِ شب و روز، بدان
حسرت زهره ی خود، روز به شبها ببری !
شود آیا تو دلت سیر ز اغیار جهان ؟!
رسد آن روز که تک اختر ِ تنها ببری ؟!
خاک بر فرق سرم چون تو شدی ماه دلم !
مثل من نیست ! اگر راه به دنیا ببری !
سگ به روحت !! مگر عمر از سر راه آوردم ؟!
که همی وعده ی امروز به فردا ببری ؟!
تا به کی عشق مرا از همه پنهان خواهی ؟!
میروم... تا که بیایی و هویدا ببری !
آخرین بار تو باشد که شَوی در خوابم !
بعد از این پلک نبندم که به رویا ببری !
این غزل مال تو بردار و از اینجا گمشو !!
به دَرَک با خودت این را نبری یا ببری !!
۱۴ مرداد ۱۴۰۲
آمدی خیر سرت عشق بورزی تو به ما
به همین زندگی عادی ما گند زدی... !